Dee 141 Psalm

O Herr Gott, ekj schrie to die; spood die, hea miene Stem wan ekj to die schrie.

Lot mien Jebäd bestädijcht senne fer die soo aus Weiruak; mien Henj opphäwe soo aus daut Owent Opfa.

O Herr Gott, sat en Aunstaultswajchta fer mien Mul; en Schuts opp dee Däa fonn miene Leppe.

Lot mien nijch auntsied dreihe no irjent waut fa en Beeset Dinkj, beeset to doone un Gottlooset met Mane dee Beeset doone, un lot mie nijch fonn äa Scheenet äte.

Dee Jerajchte schlone mie; daut es en Erboarme; un hee dodelt mie, daut es daut Eelj opp dän Kopp; lot mien Kopp daut nijch aufsaje; doch saul mien Jebäd jäajen äa Beeset senne.

Äare Rejchta sent jäajen dän groota Steen jeschmatat; dee selle miene Wead heare, dan dee sent aunjenäm.

Soo aus eena dee Ead pleajcht un dee Ead entwei riete deit, soo sent onnse Knoakes festreit bie dän Scheol Mul.

Oba miene Uage sent opp die, O Herr Gott, mien Herr; enn die näm ekj Schuts, moak miene Seel nijch noaktich.

Hool mie fonn dee Faul äare Henj dee see fa mie jelajcht ha; un fonn dee Schlenj fonn dän dee Beeset oabeide.

10 Lot dee Beese tojlikj enn äa eajnet Nat ennen faule; ekj woa soogoa febie gone.