Prostota i mądrość

2 Również ja, gdy przybyłem do was, bracia, nie głosiłem wam Bożej tajemnicy^[a] w słowach wzniosłych lub uczonych. ² Postanowiłem wręcz o niczym nie wiedzieć pośród was, jak tylko o Jezusie Chrystusie — i to tym ukrzyżowanym. ³ Stanąłem też przed wami słaby, niepewny i bardzo onieśmielony. ⁴ W swojej mowie i poselstwie nie posługiwałem się przekonywającymi słowami mądrości. Zależało mi raczej na działaniu Ducha i mocy, ⁵ aby wasza wiara nie opierała się na mądrości ludzkiej, ale na mocy Boga.

⁶ O mądrości natomiast mówimy wśród osób dojrzałych.^[b] Chodzi jednak nie o mądrość tego wieku ani jego najważniejszych przedstawicieli, którzy zresztą tracą na znaczeniu. ⁷ My głosimy Bożą mądrość, ukrytą w tajemnicy, którą Bóg przed wiekami przeznaczył dla naszej chwały. ⁸ Tej tajemnicy nie zgłębiła żadna wpływowa postać tego wieku, bo gdyby tak się stało, nie ukrzyżowano by Pana chwały. ⁹ Tymczasem, jak napisano:

¹⁰ Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha, bo Duch przenika wszystko — nawet głębie Boga. ¹¹ Kto z ludzi wie tyle o człowieku, co duch ludzki, który mieszka w jego wnętrzu? Podobnie głębi Bożych nikt nie poznał w taki sposób, jak Duch Boży. ¹² My zaś otrzymaliśmy nie ducha świata, ale Ducha, który pochodzi od Boga, by móc poznać, czym nas Bóg obdarzył w swojej łasce.

¹³ O tym też mówimy nie w słowach dyktowanych mądrością ludzką, lecz w słowach, których naucza Duch, wyjaśniając ludziom duchowym to, co z natury duchowe.^{[c] 14} Człowiek zmysłowy nie przyjmuje spraw Ducha Bożego. Są one dla niego głupstwem, nie jest w stanie ich pojąć, gdyż trzeba je duchowo rozsądzać. ¹⁵ Człowiek duchowy natomiast rozsądza wszystko, sam jednak pozostaje poza ocenami. ¹⁶ Bo

My natomiast jesteśmy myśli Chrystusowej.