Add parallel Print Page Options

39 Veist þú tímann, nær steingeiturnar bera? Gefur þú gaum að fæðingarhríðum hindanna?

Telur þú mánuðina, sem þær ganga með, og veist þú tímann, nær þær bera?

Þær leggjast á knén, fæða kálfa sína, þær losna fljótt við kvalir sínar.

Kálfar þeirra verða sterkir, vaxa í haganum, fara burt og koma ekki aftur til þeirra.

Hver hefir látið skógarasnann ganga lausan og hver hefir leyst fjötra villiasnans,

sem ég hefi gefið eyðivelli að bústað og saltsléttu að heimkynni?

Hann hlær að hávaða borgarinnar, hann heyrir ekki köll rekstrarmannsins.

Það sem hann leitar uppi á fjöllunum, er haglendi hans, og öllu því sem grænt er, sækist hann eftir.

Mun vísundurinn vera fús til að þjóna þér eða mun hann standa um nætur við stall þinn?

10 Getur þú bundið vísundinn með bandinu við plógfarið eða mun hann herfa dalgrundirnar á eftir þér?

11 Reiðir þú þig á hann, af því að kraftur hans er mikill, og trúir þú honum fyrir arði þínum?

12 Treystir þú honum til að flytja sáð þitt heim og til að safna því á þreskivöll þinn?

13 Strúthænan baðar glaðlega vængjunum, en er nokkurt ástríki í þeim vængjum og flugfjöðrum?

14 Nei, hún fær jörðinni egg sín og lætur þau hitna í moldinni

15 og gleymir, að fótur getur brotið þau og dýr merkurinnar troðið þau sundur.

16 Hún er hörð við unga sína, eins og hún ætti þá ekki, þótt fyrirhöfn hennar sé árangurslaus, þá er hún laus við ótta,

17 því að Guð synjaði henni um visku og veitti henni enga hlutdeild í hyggindum.

18 En þegar hún sveiflar sér í loft upp, þá hlær hún að hestinum og þeim sem á honum situr.

19 Gefur þú hestinum styrkleika, klæðir þú makka hans flaksandi faxi?

20 Lætur þú hann stökkva eins og engisprettu? Fagurlega frýsar hann, en hræðilega!

21 Hann krafsar upp grundina og kætist af styrkleikanum, hann fer út á móti hertygjunum.

22 Hann hlær að hræðslunni og skelfist ekki og hopar ekki fyrir sverðinu.

23 Á baki hans glamrar í örvamælinum, spjót og lensa leiftra.

24 Með hávaða og harki hendist hann yfir jörðina og eigi verður honum haldið, þá er lúðurinn gellur.

25 Í hvert sinn er lúðurinn gellur, hvíar hann, og langar leiðir nasar hann bardagann, þrumurödd fyrirliðanna og herópið.

26 Er það fyrir þín hyggindi að haukurinn lyftir flugfjöðrunum, breiðir út vængi sína í suðurátt?

27 Er það eftir þinni skipun að örninn flýgur svo hátt og byggir hreiður sitt hátt uppi?

28 Á klettunum á hann sér býli og ból, á klettasnösum og fjallatindum.

29 Þaðan skyggnist hann að æti, augu hans sjá langar leiðir.

30 Og ungar hans svelgja blóð, og hvar sem vegnir menn liggja, þar er hann.

39 “Do you know when the mountain goats(A) give birth?
    Do you watch when the doe bears her fawn?(B)
Do you count the months till they bear?
    Do you know the time they give birth?(C)
They crouch down and bring forth their young;
    their labor pains are ended.
Their young thrive and grow strong in the wilds;
    they leave and do not return.

“Who let the wild donkey(D) go free?
    Who untied its ropes?
I gave it the wasteland(E) as its home,
    the salt flats(F) as its habitat.(G)
It laughs(H) at the commotion in the town;
    it does not hear a driver’s shout.(I)
It ranges the hills(J) for its pasture
    and searches for any green thing.

“Will the wild ox(K) consent to serve you?(L)
    Will it stay by your manger(M) at night?
10 Can you hold it to the furrow with a harness?(N)
    Will it till the valleys behind you?
11 Will you rely on it for its great strength?(O)
    Will you leave your heavy work to it?
12 Can you trust it to haul in your grain
    and bring it to your threshing floor?

13 “The wings of the ostrich flap joyfully,
    though they cannot compare
    with the wings and feathers of the stork.(P)
14 She lays her eggs on the ground
    and lets them warm in the sand,
15 unmindful that a foot may crush them,
    that some wild animal may trample them.(Q)
16 She treats her young harshly,(R) as if they were not hers;
    she cares not that her labor was in vain,
17 for God did not endow her with wisdom
    or give her a share of good sense.(S)
18 Yet when she spreads her feathers to run,
    she laughs(T) at horse and rider.

19 “Do you give the horse its strength(U)
    or clothe its neck with a flowing mane?
20 Do you make it leap like a locust,(V)
    striking terror(W) with its proud snorting?(X)
21 It paws fiercely, rejoicing in its strength,(Y)
    and charges into the fray.(Z)
22 It laughs(AA) at fear, afraid of nothing;
    it does not shy away from the sword.
23 The quiver(AB) rattles against its side,
    along with the flashing spear(AC) and lance.
24 In frenzied excitement it eats up the ground;
    it cannot stand still when the trumpet sounds.(AD)
25 At the blast of the trumpet(AE) it snorts, ‘Aha!’
    It catches the scent of battle from afar,
    the shout of commanders and the battle cry.(AF)

26 “Does the hawk take flight by your wisdom
    and spread its wings toward the south?(AG)
27 Does the eagle soar at your command
    and build its nest on high?(AH)
28 It dwells on a cliff and stays there at night;
    a rocky crag(AI) is its stronghold.
29 From there it looks for food;(AJ)
    its eyes detect it from afar.
30 Its young ones feast on blood,
    and where the slain are, there it is.”(AK)