17 Andi minn er bugaður, dagar mínir þrotnir, gröfin bíður mín.

² Vissulega eru þeir enn að gjöra gys að mér! Auga mitt verður að horfa upp á móðganir þeirra!

³ Set veð, gakk í ábyrgð fyrir mig hjá þér, Guð, hver mun annars taka í hönd mér?

⁴ Því að hjörtum þeirra hefir þú varnað vits, fyrir því munt þú ekki láta þá sigri hrósa.

⁵ Hver sem með svikum framselur vini sína að herfangi, _ augu barna hans munu daprast.

⁶ Hann hefir gjört mig að orðskviði meðal manna, og ég verð að láta hrækja í andlit mitt.

⁷ Fyrir því dapraðist auga mitt af harmi, og limir mínir eru allir orðnir sem skuggi.

⁸ Réttvísir menn skelfast yfir því, og hinn saklausi fárast yfir hinum óguðlega.

⁹ En hinn réttláti heldur fast við sína leið, og sá sem hefir hreinar hendur, verður enn styrkari.

¹⁰ En komið þér allir hingað aftur, og ég mun ekki finna neinn vitran mann meðal yðar.

¹¹ Dagar mínir eru liðnir, fyrirætlanir mínar sundurtættar, _ hin dýrasta eign hjarta míns.

¹² Nóttina gjöra þeir að degi, ljósið á að vera nær mér en myrkrið.

¹³ Þegar ég vonast eftir að dánarheimar verði híbýli mitt, bý mér hvílu í myrkrinu,

¹⁴ þegar ég kalla gröfina "föður minn", ormana "móður mína og systur" _

¹⁵ hvar er þá von mín, já, von mín _ hver eygir hana?

¹⁶ Að slagbröndum Heljar stígur hún niður, þá er ég um leið fæ hvíld í moldu.