1. Koryntian 14

Nowe Przymierze

Dar mówienia językami na tle daru prorokowania

14 Zabiegajcie o miłość, i gorąco pragnijcie duchowych darów, a najbardziej tego, żeby prorokować. ² Bo kto mówi nieznanym językiem, zwraca się nie do ludzi, lecz do Boga. Nikt go nie rozumie, a on pod wpływem Ducha wypowiada rzeczy, które pozostają tajemnicą. ³ Kto natomiast prorokuje, mówi do ludzi, dla ich zbudowania, zachęty i pociechy. ⁴ Kto mówi językiem, buduje sam siebie. Kto prorokuje — buduje Kościół.

⁵ Pragnąłbym, abyście wy wszyscy mówili językami, bardziej jednak, abyście prorokowali. Gdyż ten, kto prorokuje, jest większy niż ten, kto mówi językami, chyba żeby je wykładał, aby Kościół doznał zbudowania.

⁶ Pomyślcie, bracia, gdybym przyszedł do was i mówił językami, na co bym się przydał, nie przekazując żadnego objawienia, poglądu, proroctwa lub pouczenia. ⁷ Weźmy jakiś przedmiot, który wydaje dźwięk, na przykład flet albo cytrę. Gdyby w swoim brzmieniu niczym się nie różniły, skąd byłoby wiadomo, kiedy gra flet, a kiedy cytra? ⁸ Również gdyby trąba zagrała niewyraźnie, nikt by nie pomyślał, że trzeba wyruszać do bitwy.

⁹ Podobnie z wami: Jeżeli nie przemówicie językiem w sposób zrozumiały, kto uchwyci sens waszej wypowiedzi? Wasz głos rozejdzie się w powietrzu.

¹⁰ Z pewnością świat rozbrzmiewa całym mnóstwem dźwięków. Właściwie nie ma nic, co w jakiś sposób nie brzmi. ¹¹ Gdybym jednak nie wiedział, co każdy dźwięk znaczy, byłbym cudzoziemcem dla mego rozmówcy, on natomiast cudzoziemcem dla mnie. ¹² Wy zatem, ponieważ z takim zapałem odnosicie się do działań Ducha,^[a] skupcie się na tych darach, które służą zbudowaniu Kościoła.

¹³ Dlatego kto mówi językiem, niech się modli o dar jego wykładania. ¹⁴ Jeśli bowiem modlę się językiem, mój duch się modli, rozum natomiast pozostaje bierny.

¹⁵ Jak to rozwiążę? Będę modlił się w Duchu, ale skorzystam też w modlitwie z rozumu; będę śpiewać w Duchu — i użyję przy śpiewie rozumu.^{[b] 16} Bo jeśli błogosławisz w Duchu, to w jaki sposób człowiek z tym nie obeznany potwierdzi twoje dziękczynienie swoim tak, niech się stanie?^[c] Przecież nie rozumie, co mówisz. ¹⁷ Ty wprawdzie pięknie dziękujesz, ale drugi się nie buduje.

¹⁸ Dzięki Bogu więcej niż wy wszyscy mówię językami, ¹⁹ w kościele jednak wolę powiedzieć pięć słów dobrze przemyślanych, aby innych pouczyć, niż tysiące słów językiem niezrozumiałym.

²⁰ Bracia, nie bądźcie dziećmi w myśleniu. W złem bądźcie jak dzieci, w myśleniu natomiast — dojrzali. ²¹ W Prawie czytamy:

²² Języki zatem są znakiem dla niewierzących, a nie dla wierzących. Znakiem dla wierzących, a nie dla niewierzących, jest proroctwo. ²³ Stąd jeśli się gromadzi cały kościół i wszyscy zaczynają mówić językami, a pojawią się ludzie nie obeznani z tym lub niewierzący, to czy nie powiedzą, że poszaleliście? ²⁴ Jeśli natomiast wszyscy prorokują, a wejdzie niewierzący lub słabo obeznany, i wszyscy się na nim skupią, dokładnie zbadają, ²⁵ a przy tym wyjdą na jaw sprawy ukryte głęboko w sercu, to może się zdarzyć, że upadnie na twarz, złoży pokłon Bogu i wyzna: Rzeczywiście Bóg jest między wami.

Sprawa porządku na zgromadzeniach

²⁶ Cóż więc, bracia? Gdy się schodzicie, a są wśród was osoby gotowe usłużyć psalmem, pouczeniem, objawieniem, językiem lub jego wykładem, niech to uczynią, lecz wszystko niech będzie dla zbudowania.

²⁷ Jeśli jest więcej osób mówiących językami, to niech usłużą dwaj, najwyżej trzej — i to po kolei — a jeden niech wykłada. ²⁸ A gdyby się zdarzyło, że zabraknie tłumacza, to niech w kościele nie występują, lecz mówią sobie i Bogu.

²⁹ Prorocy podobnie, niech usłużą dwaj lub trzej, a inni niech to dokładnie rozważą. ³⁰ Jeśliby zaś kolejnej siedzącej w zgromadzeniu osobie dane zostało objawienie, to niech ten, który przemawia, zakończy swą mowę. ³¹ Każdy z was może przecież po kolei prorokować, tak, by wszyscy mogli się uczyć i wszyscy doznać zachęty. ³² Duch działający w prorokach nie krępuje ich woli,^{[d] 33} gdyż Bóg nie jest Bogiem zamieszania, ale pokoju.

Jak we wszystkich kościołach skupiających świętych, ³⁴ kobiety niech w czasie zgromadzeń nie zabierają głosu — nie pozwala się im mówić. Niech raczej będą poddane, tak, jak mówi Prawo. ³⁵ Natomiast jeśli chcą się czegoś nauczyć, niech w domu pytają swoich mężów, gdyż kobiecie nie wypada zabierać głosu w kościele.

³⁶ Czy Słowo Boże od was wyszło, albo czy tylko do was dotarło? ³⁷ Jeśli ktoś uważa, że jest prorokiem albo człowiekiem duchowym, to niech weźmie pod uwagę, że to, co wam piszę, jest nakazem Pana. ³⁸ Jeśli ktoś tego nie chce uznać, to sam już stracił uznanie.

³⁹ Tak więc, moi bracia, gorąco pragnijcie prorokować i nie przeszkadzajcie mówić językami, ⁴⁰ a wszystko niech się dzieje w sposób godny i uporządkowany.