โยบ 39

Thai New Testament: Easy-to-Read Version

39 เจ้ารู้เวลาที่แพะภูเขาออกลูกหรือ
    เจ้าคอยเฝ้าดูกวางตัวเมียตอนที่มันคลอดลูกหรือ
² เจ้านับเดือนที่พวกมันตั้งท้องจนครบได้หรือ
    เจ้ารู้เวลาที่พวกมันจะออกลูกหรือ
³ ตอนที่พวกมันนั่งยองๆเบ่งลูกน้อย
    และตกลูกอ่อนของมันออกมา
⁴ เมื่อลูกๆของมันแข็งแรง และเติบใหญ่ขึ้นในทุ่งกว้าง
    พวกมันทิ้งแม่กวางไป และไม่กลับมาอีก
⁵ ใครปลดปล่อยลาป่าให้เป็นอิสระ
    และใครแก้เชือกลาเปลี่ยว
⁶ เราให้ทุ่งโล่งเป็นบ้านของมัน
    และให้เขตดินเค็มเป็นที่พักอาศัยของมัน
⁷ มันหัวเราะเยาะความวุ่นวายในเมือง
    และไม่ได้ยินเสียงตะโกนของผู้เป็นนายของมัน
⁸ มันท่องไปตามเนินเขาต่างๆเพื่อหาทุ่งหญ้า
    และแสวงหาทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นสีเขียว

⁹ วัวป่ายักษ์^[a] ยอมรับใช้เจ้าหรือ
    มันยอมนอนอยู่ข้างๆรางหญ้าของเจ้าหรือ
¹⁰ เจ้าสามารถเทียมวัวป่าให้ไถนาเจ้าได้หรือ
    หรือทำให้มันไถคราดพรวนดินตามหลังเจ้าได้หรือ
¹¹ เจ้าจะไปพึ่งเรี่ยวแรงมากมายของมันได้หรือ
    เจ้าจะมอบงานหนักของเจ้าให้กับมันทำได้หรือ
¹² เจ้าจะพึ่งมัน ให้มันเก็บเกี่ยว
    และลากฟ่อนข้าวมาไว้ที่ลานนวดข้าวของเจ้าได้หรือ

¹³ นกกระจอกเทศกระพือปีกอย่างเริงร่า
    แต่มันก็ไม่สามารถบินได้เหมือนนกกระสาหรือนกเหยี่ยว
¹⁴ นกกระจอกเทศออกไข่บนพื้น
    และทำให้ไข่ของมันอบอุ่นอยู่ในดิน
¹⁵ แล้วมันลืมไปว่าอาจมีตีนหนึ่งเหยียบไข่ของมันได้
    และพวกสัตว์ป่าอาจจะย่ำไข่ของมันได้
¹⁶ มันทำกับลูกอ่อนของมันอย่างรุนแรงอย่างกับไม่ใช่ลูกมัน ถึงลูกมันจะตายไป
    มันก็ไม่สน แม้มันจะเหนื่อยเปล่าก็ตาม
¹⁷ เพราะพระเจ้าสร้างมันมาแบบไม่รู้จักคิด
    และพระองค์ไม่ได้แบ่งปันความเข้าใจให้กับมันเลย
¹⁸ แต่เมื่อมันเริ่มวิ่ง
    มันหัวเราะเยาะทั้งม้าและคนขี่

¹⁹ เจ้าเป็นผู้ให้พละกำลังกับม้าหรือ
    เจ้าตกแต่งคอของมันด้วยแผงคอพลิ้วไสวหรือ
²⁰ เจ้าทำให้มันกระโดดอย่างกับตั๊กแตนหรือ
    เสียงหายใจฟืดฟาดอย่างหยิ่งทะนงของมันทำให้ผู้คนหวาดกลัว
²¹ มันตะกุยพื้นดินอย่างดุดัน
    และภาคภูมิใจในพละกำลังของตนเอง มันโถมตัวเข้าสู่ศึกสงคราม
²² มันหัวเราะเยาะความกลัว ไม่ประหวั่นพรั่นพรึง
    มันไม่ถอยหนีจากดาบ
²³ ซองธนูส่งเสียงสะเทือนข้างตัวมัน
    อีกทั้งหอกและทวนส่องประกายวูบวาบอยู่ข้างตัวมัน
²⁴ มันพุ่งกราดไปข้างหน้าเต็มฝีเท้า ตื่นเต้นสะท้านไปทั้งตัว
    และไม่อาจอยู่นิ่งได้เมื่อเสียงแตรรบดังขึ้น
²⁵ เมื่อได้ยินเสียงแตร มันก็ส่งเสียงร้องขึ้นด้วยความดีใจ และมันได้กลิ่นสงครามแต่ไกล
    มันได้ยินเสียงร้องตะโกนของพวกผู้บังคับบัญชา และเสียงสั่งลุย

²⁶ เหยี่ยวบินได้เพราะรับสติปัญญาจากเจ้าหรือ
    มันกางปีกบินไปทางใต้เพราะเจ้าอย่างนั้นหรือ
²⁷ เจ้าเป็นคนสั่งให้นกอินทรีบินอยู่สูง
    และสร้างรังไว้บนที่สูงหรือ
²⁸ มันอาศัยอยู่บนหน้าผา และนอนที่นั่น
    มันอยู่ตามแนวขอบของหน้าผา ซึ่งเป็นที่หลบภัยของมัน
²⁹ มันมองหาอาหารจากที่นั่น
    ตาของมันมองเห็นเหยื่อได้แต่ไกล
³⁰ ลูกๆของมันดูดกินเลือด
    มีซากศพอยู่ที่ไหน มันก็อยู่ที่นั่น”