⁹ แต่ตอนนี้ ลูกๆของพวกมันกลับมาร้องเพลงหัวเราะเยาะข้า
    และข้าตกเป็นขี้ปากของพวกมัน
¹⁰ พวกมันสะอิดสะเอียนข้าและหนีห่างจากข้า
    และไม่ลังเลที่จะถ่มน้ำลายรดข้า
¹¹ เพราะพระเจ้าได้คลายสายธนูของข้าทำให้ข้าหมดสภาพไปและให้ข้าตกต่ำ
    พวกมันอยากจะทำอะไรข้า พวกมันก็ทำไป
¹² พวกอันธพาลลุยเข้ามาทางขวามือของข้า
    ผลักข้าล้มคว่ำลงกับพื้น
    ข้าเป็นเหมือนเมืองที่พวกมันสร้างเนินดินขึ้นบุก
¹³ พวกมันปิดกั้นทางหนีของข้า
    และทำลายล้างข้าลงได้
    ไม่มีใครช่วยข้าต่อสู้กับพวกมันเลย
¹⁴ พวกมันบุกเข้ามาหาข้าอย่างกับศัตรูที่ทะลวงผ่านช่องกว้างของกำแพงเมืองเข้ามา
    บุกเข้ามาเป็นระลอกๆท่ามกลางซากปรักหักพัง
¹⁵ เรื่องสยดสยองต่างๆท่วมท้นตัวข้า
    พวกมันไล่ต้อนศักดิ์ศรีข้าไปอย่างกับลมพัด
    ความรุ่งเรืองของข้าหายไปราวกับเมฆ
¹⁶ ตอนนี้ชีวิตของข้าได้ไหลออกจากข้า
    วันเวลาแห่งความทุกข์ได้ยึดตัวข้าไว้
¹⁷ ในตอนกลางคืนพระเจ้าทิ่มแทงกระดูกในร่างข้า
    ความเจ็บปวดไม่เคยหยุดแทะข้าเลย
¹⁸ พระองค์ใช้ความรุนแรงคว้าเสื้อผ้าข้า
    พระองค์ตะครุบคอเสื้อของชุดคลุมข้า
¹⁹ พระเจ้าเหวี่ยงข้าลงในโคลน
    ข้าก็กลายเป็นเหมือนผงธุลีดินและเศษขี้เถ้า

²⁰ พระองค์เจ้าข้า
ข้าร้องขอความช่วยเหลือจากพระองค์ แต่พระองค์ไม่ตอบข้า
    ข้ายืนอยู่ต่อหน้าพระองค์ แต่พระองค์ได้แต่มองข้าเฉยๆ
²¹ พระองค์โหดร้ายต่อข้า
    พระองค์โจมตีข้าด้วยมืออันทรงฤทธิ์ของพระองค์
²² พระองค์ยกตัวข้าขึ้นไปบนลม
    และทำให้ข้าต้องขี่มันไป
    พระองค์เหวี่ยงข้าไปมาด้วยลมพายุนั้น
²³ ข้ารู้ว่าพระองค์จะนำข้าไปสู่ความตาย
    ไปถึงบ้านนั้นที่คนเป็นทั้งหลายต้องไป

²⁴ แน่นอน ข้าไม่เคยโจมตีคนยากจน
    ตอนที่เขาร้องขอความช่วยเหลือในยามหายนะ
²⁵ ข้าไม่ได้ร้องไห้สงสารคนทุกข์ยากหรอกหรือ
    ข้าไม่ได้โศกเศร้าให้กับคนยากจนหรอกหรือ
²⁶ แต่พอข้ามองหาสิ่งดี ของร้ายก็มา
    ในขณะที่ข้าคอยแสงสว่าง ความมืดก็มา
²⁷ ภายในข้าปั่นป่วนไม่หยุดหย่อน
    ข้าได้พบกับวันคืนแห่งความทุกข์ทรมาน
²⁸ ข้าเดินไปมาในความมืดอันหมองเศร้า ไม่มีแสงแดดคอยให้กำลังใจข้า
    ข้ายืนขึ้นในที่ประชุมและทำเสียงโหยหวนให้ช่วย
²⁹ ข้าเลยกลายเป็นพี่น้องกับพวกหมาไน
    และเพื่อนพ้องกับนกฮูก
³⁰ ผิวของข้าดำคล้ำเพราะความเจ็บป่วย
    และกระดูกของข้าถูกเผาด้วยพิษไข้
³¹ พิณของข้าปรับเสียงให้เข้ากับเพลงร้องทุกข์
    ขลุ่ยของข้าปรับเสียงให้เข้ากับเสียงร้องไห้