² “คำร้องทุกข์ของข้าวันนี้ยังคงเป็นคำที่ขมขื่น
พระหัตถ์ของพระองค์^[a]ก็หนักหน่วงทั้งๆ ที่^[b]ข้าร้องครวญคราง
³ ถ้าเพียงแต่ข้ารู้ว่าจะหาพระเจ้าได้ที่ไหน
ถ้าเพียงแต่ข้าสามารถไปถึงที่ประทับของพระองค์!
⁴ ข้าจะทูลแถลงคดีของข้าต่อหน้าพระองค์
และขอโต้แย้งอย่างเต็มที่
⁵ แล้วข้าจะรู้ว่าพระองค์จะทรงตอบข้าว่าอย่างไร
และข้าจะใคร่ครวญสิ่งที่พระองค์ตรัส
⁶ พระองค์จะทรงใช้อำนาจอันยิ่งใหญ่ต่อต้านข้าหรือ?
หามิได้ พระองค์จะไม่ทรงตั้งข้อหาข้า
⁷ ที่นั่นคนชอบธรรมสามารถชี้แจงเหตุผลต่อพระองค์ได้
และข้าจะได้รับการปลดปล่อยโดยองค์ตุลาการของข้าให้พ้นมลทินตลอดไป

⁸ “แต่ถึงข้าไปทางตะวันออก พระองค์ก็ไม่อยู่ที่นั่น
ถ้าข้าไปทางตะวันตก ก็ไม่พบพระองค์
⁹ เมื่อพระองค์ทรงกระทำพระราชกิจอยู่ทางทิศเหนือ ข้าไม่เห็นพระองค์
เมื่อพระองค์หันมาทางใต้ ข้าหาพระองค์ไม่พบ
¹⁰ แต่พระองค์ทรงทราบทางที่ข้าไป
เมื่อพระองค์ทรงทดสอบข้าแล้ว ข้าจะเป็นดั่งทองคำ
¹¹ ข้าดำเนินตามรอยพระบาทของพระองค์อย่างใกล้ชิด
ข้าอยู่ในทางของพระองค์โดยไม่หันเห
¹² ข้าไม่ได้พรากจากพระบัญชาของพระองค์
ข้าเห็นว่าพระวจนะจากพระโอษฐ์ของพระองค์ล้ำค่ายิ่งกว่าอาหารประจำวัน

¹³ “แต่พระองค์ก็ยังทรงยืนกรานเด็ดเดี่ยว และใครเล่าจะต่อต้านพระองค์ได้?
พระองค์ทรงกระทำทุกสิ่งตามชอบพระทัย
¹⁴ พระองค์ทรงกระทำแก่ข้าตามที่ทรงมีประกาศิตไว้
และพระองค์ยังมีแผนการอื่นๆ เก็บไว้อีกมากมาย
¹⁵ ด้วยเหตุนี้ข้าจึงครั่นคร้ามต่อหน้าพระองค์
เมื่อคิดถึงสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด ข้าก็ยำเกรงพระองค์
¹⁶ พระเจ้าทรงกระทำให้จิตใจของข้าอ่อนระโหย
องค์ทรงฤทธิ์ทรงเขย่าขวัญข้า
¹⁷ ถึงกระนั้นความมืดทึบที่กลบหน้าข้า
ก็ไม่ทำให้ข้าเงียบลง