“การสิ้นสุดได้มาถึงอิสราเอล ชนชาติของเราแล้ว
    เราจะไม่ปล่อยพวกเขาไว้อีกต่อไป
³ ในวันนั้น เพลงในวิหาร
    จะกลายเป็นการร้องไห้ฟูมฟาย”

“มีร่างคนตายมากมาย
พวกเขาถูกโยนไว้เกลื่อนกลาด
จงเงียบเถิด”
⁴ ฉะนั้น จงฟังเถิด พวกท่านที่เหยียบย่ำผู้ยากไร้
    และทำให้ผู้ถูกข่มเหงของแผ่นดินจบชีวิตลง

“เมื่อไหร่ยามข้างขึ้นจะผ่านพ้นไปเสียที
    พวกเราจะได้ขายธัญพืช
และเมื่อไหร่วันสะบาโตจะผ่านพ้นไปเสียที
    พวกเราจะได้ประกาศขายข้าวสาลี
เพื่อพวกเราจะได้ลดปริมาณน้ำหนักเอฟาห์^[a]ให้น้อยลง
    เพิ่มราคาเชเขล^[b]ให้มากขึ้น
    และโกงด้วยตาชั่งที่ไม่เที่ยงตรง
⁶ เพื่อเราจะได้ซื้อผู้ขัดสนด้วยเงิน
    และซื้อผู้ยากไร้ด้วยรองเท้าคู่เดียว
    และขายได้แม้แต่เศษข้าวสาลี”

“เราจะไม่มีวันลืมการกระทำของพวกเขาอย่างแน่นอน
⁸ แผ่นดินจะไม่สั่นสะเทือนเพราะเหตุนี้หรือ
    ทุกคนที่อาศัยอยู่ในแผ่นดินจะไม่ร้องคร่ำครวญหรือ
ทั้งแผ่นดินจะเอ่อขึ้นอย่างแม่น้ำไนล์
    และจะถูกซัดและจมดิ่งลงอีกอย่างแม่น้ำของอียิปต์”

“ในวันนั้น เราจะทำให้ดวงอาทิตย์ตกเวลาเที่ยงวัน
    และทำให้โลกมืดลงในเวลากลางวัน
¹⁰ เราจะทำให้งานฉลองเทศกาลกลับกลายเป็นการร้องคร่ำครวญ
    และการร้องเพลงของพวกเจ้ากลับกลายเป็นการร้องรำพัน
เราจะให้พวกเจ้าทุกคนคาดเอวด้วยผ้ากระสอบ
    และให้ศีรษะของพวกเจ้าทุกคนล้าน
เราจะทำให้เวลานั้นเป็นเหมือนการร้องคร่ำครวญถึงบุตรชายเพียงคนเดียว
    และจบสิ้นด้วยวันอันขมขื่น”

“ดูเถิด วันเวลาดังกล่าวกำลังจะมาถึง
    เมื่อเราจะก่อให้เกิดการอดอยากทั่วทั้งแผ่นดิน
ไม่ใช่อดอยากอาหารหรือกระหายน้ำ
    แต่จะอดอยากเรื่องการได้ยินคำกล่าวของพระผู้เป็นเจ้า
¹² ผู้คนจะเร่ร่อนจากทะเลแห่งหนึ่งจรดทะเลอีกแห่งหนึ่ง
    และจากทิศเหนือจนถึงทิศตะวันออก
พวกเขาจะวิ่งไปมาเพื่อแสวงหาคำกล่าวของพระผู้เป็นเจ้า
    แต่พวกเขาก็จะไม่พบ
¹³ ในวันนั้น พรหมจาริณีรูปงามและชายหนุ่มร่างกำยำ
    จะสลบจากการกระหายน้ำ
¹⁴ บรรดาผู้ที่สาบานด้วยรูปเคารพ
    ที่น่าอับอายของสะมาเรีย
หรือผู้ที่พูดว่า ‘โอ เมืองดานเอ๋ย
    ตราบที่เทพเจ้าของเจ้ามีชีวิตอยู่’
หรือพูดว่า ‘ตราบที่เทพเจ้าของเบเออร์เช-บามีชีวิตอยู่’
    พวกเขาจะล้มลงและไม่มีวันลุกขึ้นอีก”