7 อนิจจาหมดหวังเสียแล้วหนอ!
ข้าพเจ้าเป็นเหมือนคนไปเก็บผลไม้ในฤดูร้อน
หลังจากเขาเก็บองุ่นไปหมดสวนแล้ว
ไม่มีพวงองุ่นให้รับประทาน
ไม่มีทั้งมะเดื่อต้นฤดูที่ปรารถนา
² คนชอบธรรมสูญสิ้นไปจากแผ่นดิน
ไม่มีคนซื่อตรงเหลืออยู่สักคนเดียว
ทุกคนซุ่มดักฆ่าคน
ต่างก็เหวี่ยงตาข่ายดักพี่น้องของตน
³ มือสองข้างช่ำชองในการทำชั่ว
ผู้ปกครองเรียกร้องของกำนัล
ตุลาการรับสินบน
ผู้มีอิทธิพลบงการตามใจชอบ
พวกเขาทั้งหมดคบคิดกัน
⁴ แม้แต่คนที่ดีที่สุดในหมู่พวกเขาก็เป็นเหมือนต้นหนาม
คนที่ซื่อตรงที่สุดก็เลวยิ่งกว่าหนามแหลม
วันของผู้ที่จับตาดูเจ้าก็มาถึงแล้ว
เป็นวันที่พระเจ้ามาเยือนท่าน
บัดนี้ถึงเวลาแล้วที่พวกเขาจะว้าวุ่นสับสน
⁵ อย่าวางใจเพื่อนบ้าน
อย่ามั่นใจในมิตรสหาย
แม้แต่หญิงในอ้อมอก
จงระวังคำพูดของท่าน
⁶ เพราะลูกชายจะดูหมิ่นพ่อ
ลูกสาวจะลุกขึ้นมาขัดแย้งกับแม่
ลูกสะใภ้ขัดแย้งกับแม่สามี
ศัตรูของเขาจะเป็นคนในครัวเรือนของเขาเอง

⁸ ศัตรูของข้าเอ๋ย! อย่ากระหยิ่มยิ้มเยาะข้าเลย
ถึงแม้ข้าล้มลง ข้าจะลุกขึ้นมาอีก
ถึงแม้ข้านั่งอยู่ในความมืด
องค์พระผู้เป็นเจ้าจะทรงเป็นความสว่างของข้า
⁹ เพราะข้าพเจ้าได้ทำบาปต่อพระองค์
ข้าพเจ้าก็จะทนรับพระพิโรธขององค์พระผู้เป็นเจ้า
ตราบจนพระองค์ทรงว่าคดีให้
และผดุงสิทธิ์ของข้าพเจ้าไว้
พระองค์จะทรงนำข้าพเจ้าออกมาสู่ความสว่าง
ข้าพเจ้าจะเห็นความชอบธรรมของพระองค์
¹⁰ แล้วศัตรูของข้าพเจ้าจะเห็น
และถูกปกคลุมด้วยความอับอาย
ผู้ที่พูดกับข้าพเจ้าว่า
“ไหนล่ะพระยาห์เวห์พระเจ้าของท่าน?”
ตาของข้าพเจ้าจะเห็นเขาล้มลง
บัดนี้แหละที่เขาจะถูกเหยียบย่ำอยู่ใต้ฝ่าเท้า
เหมือนเลนบนถนน

¹⁴ ขอทรงเลี้ยงดูประชากรของพระองค์ด้วยไม้เท้า
เลี้ยงดูฝูงแกะที่เป็นกรรมสิทธิ์ของพระองค์
ซึ่งดำรงชีพด้วยตนเองอยู่ในป่า
ในทุ่งหญ้าอุดมสมบูรณ์^[a]
ให้พวกเขาหากินในบาชานและกิเลอาด
เหมือนในอดีตนานมาแล้ว